‘Mag ik alsjeblieft daar zitten?’ Ik stel de vraag vriendelijk, maar duidelijk. Na drie keer dubbelchecken dat mijn vliegtuigstoel toch echt door iemand anders wordt gevuld.

Een hoofdbeweging naar de lege stoel in het midden is het enige antwoord dat ik krijg.

Mijn norse standvastigheid maakt een onverstaanbare modderstroom van verwensingen los. De strekking is duidelijk: of ik van deze aardbol kan verdwijnen. En wel nú.

Ze geeft op, en er volgt een complete show: moeilijk herparkeren van een buitenformaat handtas, losklikken, vastklikken, radeloos rondblikken, zuchten en steunen.

Hèhè, we zitten. Klaar om op te stijgen voor een lange, zwijgende vlucht.

Regelmatig onderbreekt wat onvriendelijk gebrom de stilte.

Dat wordt allengs minder, en verstomt totaal als de loeiende motoren het vliegtuig de lucht in jakkeren.

Van opzij zie ik haar ogen verstarren terwijl ze in een freeze schiet.

Even aarzel ik nog, maar schuif dan mijn hand naar voren. Ik wil nog iets zeggen, maar mijn arm en hand zitten al in een houdgreep waar Anton Geesink van zou verbleken.

Zo af en toe meld ik rustig wat er aan het gebeuren is en wat er buiten te zien is. Niet dat ze het lijkt te horen of verstaan.

Eenmaal door het wolkendek en de turbulentie heen, laat ze mijn hand los. Twee ogen kijken me zacht aan, en er klinkt iets aardigs.

Tot de daling naar Schiphol zwijgen we naast elkaar.
Maar in een andere stilte. #coregulation

“Ik ben Suzy. Ik heb autisme, en ik vind het behoorlijk spannend allemaal. Maar je had vast al gezien, dat ik anders ben.”
Heldere binnenkomer wel. Kon ik gelijk melden dat ik eigenlijk níet iets vreemds had gemerkt. En niks van autisme afwist. Dat ik sowieso niet zo veel van labels weet.

Dat hoefde ook niet. Maar ze had gehoord dat ik wat met adem kon, en daar snakte ze naar.

Sindsdien was ze af en toe langs gekomen. Eerst om door boogschieten met adem te werken. Maar later wilde ze ook kijken naar de fysieke klachten die ze kreeg van de stress. En haar angst voor de buitenwereld in het algemeen.
En als de stress haar de oren uitspoot, dan belde ze me af en toe. Zo ook die avond.

‘Met Jac…’
Meteen tetterde de telefoon op 10:
“Het gaat écht nooit goed komen met me. Ik ben al zó lang bezig, en ik heb al ik weet niet hoeveel logen en peuten versleten. Wanneer krijg ik nou eens een normaal leven.”

‘k Zou niet weten hoe normaal er uitziet, maar ik snapte d’r wel. Gewoon werk lukte wel, maar wát een bak energie kostte dat zeg.

En als ze eindelijk rust dacht te hebben in d’r vrije tijd, dan kon ‘t lijf vanuit niks in een totaalkramp schieten die het laatste restje energie wegjekkerde. De rest van het weekend werd dan obligaat bedliggen.

Maar, er ging inmiddels ook een hoop beter. Het leek mij een goed idee om dat eens in beeld te brengen. Was gelijk duidelijk wat er allemaal al anders was.
Dus, geheel volgens oplossingsgericht protocol, noemde ik alles opnieuw op, elke keer als ze zich weer een verbetering herinnerde. Voorspelbaar gevolgd door ‘En wat nog meer?’

Toen het zo veel werd dat ik het niet meer kon onthouden, ontviel me: ‘Nou, da’s toch al veel!’

Stilte. Toen zwol een licht snikken snel aan tot een heuse huilstorm.
‘Huh?’ ontschoot me.

‘Ja, da’s veel. Heel veel. En misschien wel verbeteringen, maar elke verbetering is een verandering. Dus het zijn ook heel veel veranderingen. En je weet toch dat ik autist ben. Dus veranderingen, dat trek ik niet. Positief of niet.’
Met stomheid geslagen, kon ik tegelijk ook genieten van die heldere gedachtekronkel. En er was weer eens geen speld tussen te krijgen.
De tranen droogden op, en leek er iets van een nieuwe werkelijkheid te gloren.

Inmiddels snap ik prima wat titreren is. En als we aan dit kantelpunt terugdenken, kunnen we er hard om lachen.
Maar de les is me wel bijgebleven: nieuwsgierig worden, nieuwsgierig blijven. Vooral als ik wel denk te weten hoe het zit.
’t Gaat mis anders.

De ICF bood een unieke kans: voor mijn certificering als coach mocht ik alle coach-uren van de afgelopen 10 jaar meetellen. Zat ik gelijk op pcc niveau.

Alleen dat sprokkelen van de honderden uren… Het beloofde de saaiste klus ooit te worden.
Niet dus.

Ik tikte tientallen e-mails in hoog tempo de deur uit.
Geen copy/paste, geen mailingprogramma. Alles persoonlijk gestuurd.

Dat werd beloond: iedereen gaf toestemming om de sessies op te voeren. Soms gepaard met prachtige persoonlijke verhalen over hoe het na de coaching verder was gegaan.

En toen viel de volgende mail in de bus:

‘Zal ik voor jou eens een tekst schrijven waarmee je die regelneven om de oren kunt slaan?
Waarom toch alles certificeren? Dat dooft de magie!’

Dit was de hartekreet van een schrijver met een aangeboren allergie voor regeltjes en gevestigde orde. Coaching met boogschieten was voor hem een betoverend avontuur geweest.

Ik herkende zijn oprechte toon, en wist dat hij bijna niet kon wachten om het begrip certificering met zijn verbale virtuositeit op grondhoogte af te zagen.

Maar dat ging mij niet aan een certificaat helpen. En dat wilde ik toch wel graag hebben. Want grote klanten als Philips hadden al te verstaan gegeven dat het een vereiste zou worden.

Dus belde ik hem op om te vertellen dat ik heilig geloofde dat zijn essay vermakelijk en briljant zou zijn. En dat hij me nog meer plezier deed met een eenvoudige bevestiging van zijn coachingsuren.
Hij stemde toe. Met deze oneliner als toegift:

‘Magie kan je niet in procedures vangen. Maar ach, wonderen laten zich toch niet door certificering tegenhouden.’

Laat me weten wanneer je een nieuw blog schrijft.
to English

Ik heb ooit een hartaanval gehad. Typisch zo’n ding waar je niet vrijwillig op intekent.
En toch, nu zou ik de ervaring voor geen goud meer willen missen.

Ik loop tegenwoordig minstens 2 keer in de week hard, sta regelmatig een hele dag buiten boog te schieten met klanten, wandel met de meeste anderen in weer en wind, en ik train 4 uur per week jodo.

Kán ik dus nog net zo veel als vóór die hartaanval?
Nee. Maar ik verzet wel bergen meer.
Dat is omdat ik daar écht voor gekozen heb.

Het menselijk lijf zit mooi in elkaar: als iets maar genoeg pijn doet, dan wil je er wel van af. En geloof me: als elke slag van je hart een tijdje pijn heeft gedaan, dan wordt elk alternatief heel verlokkelijk.

Op een stille ziekenhuisnacht, toen alles om me heen tot rust was gekomen, wilde mijn hele lijf wel mee in die rust. Alles laten gaan leek een stuk makkelijker dan nog eens door de pijn heen te gaan bijten.

Maar toen hoorde ik de stemmen van onze kinderen. ‘t Bracht me aan het twijfelen:
verantwoordelijkheid nemen voor de toekomst of rust.

Andere stemmen begonnen te klinken, en steeds meer bekende en onbekende gezichten maakten hun opwachting. Ongedwongen, en zonder te dwingen.
Ze maakten de verleiding van de rust kleiner. En mijn twijfel groter.

Voor mijn gevoel heb ik toen bewust een keuze gemaakt, en de rust nog even de rust gelaten.

Sindsdien denk ik zelden meer dat het leven me is overkomen.
Ik heb er zelf voor mogen kiezen.

Oude smoezen en excuses zoals achtergrond en opvoeding, hebben aan geldigheid ingeboet. Ik wist immers precies welke kaarten ik in handen had toen ik besloot weer te gaan spelen.

Een schitterende crisis. Als je niet beter wist, zou je het iemand soms toewensen.

Laat ‘t me weten als je een nieuw blog schrijft.
to English