Een tijdje terug deed ik mee aan een onderzoek naar de effectiviteit van coaching. De researcher, Tünde Erdösz, doet promotie-onderzoek aan Ashridge, dus dat zat wel goed.
En helemaal mooi, ze wilde ook de effectiviteit van Coaching met boogschieten wel onderzoeken.
De onderzoeksopzet in het kort:
Het coachgesprek wordt op video opgenomen. Daarna analyseert een programma hoe coach en coachee fysiek op elkaar reageren. Dat zegt iets over hun verstandhouding. Daarna vult de coachee een vragenlijst in.
De computeranalyse van de eerste video mislukte faliekant. Daarmee viel coaching met boogschieten buiten het onderzoek. Tünde was wel zo aardig om me een stukje van de filmanalyse toe te sturen:
Aanvankelijk deed het me vooral denken aan de hallucinante echo filmpjes die je van enthousiaste aanstaande ouders wel eens te zien krijgt.
Vagelijk herkende ik mijn schietplek. En er liepen twee figuren het beeld in die het best goed zouden doen in een Ghostbuster film.
Geen wonder dat een computerprogramma daar geen chocolade van kon maken.
Het filmpje herinnerde me er ook aan wat enorm helpt bij coaching met boogschieten en wandelcoaching: het bos.
De bomen lijken de hele tijd nauwelijks waarneembaar te bewegen. Onbewust neem je dat waar, en blijft je lijf bewust dat je in een natuurlijk bos bent. Dat is rustgevend, en bevordert zelfregulering. Japanners zijn er al langer van overtuigd, en noemen het shinrin-yoku, bosbaden.
Een gereguleerd zenuwstelsel is veel beter in staat tot reflectie en nieuwsgierigheid: dé ingrediënten voor goede coaching.
Het onderzoek van Tünde gaat vast aantonen dat een kundige coach die rapport maakt goed bezig is.
Ik wed dat zo’n coach in een bos nog veel effectiever is.
to English
De 
Maar dat ging mij niet aan een certificaat helpen. En dat wilde ik toch wel graag hebben. Want grote klanten als Philips hadden al te verstaan gegeven dat het een vereiste zou worden.
Vakantie in Turkije: lezen, schrijven, zon, zee, zwemmen, werken aan m’n website.
Iedereen wil wel eens een handje geholpen worden. Ik ook. Niet dat ik lui ben, verre van.
Afgelopen week was ik er weer te gast met een workshop boogschieten. Dit keer voor het eerst met een elektrische auto. Ik hoopte dat men inmiddels een laadpaal had neergezet, maar nergens was zo’n ding te bekennen. En over het algemeen vallen ze wel op, met hun futuristische ledlichtjes. Toen ik er bij de receptie naar vroeg, werd ik naar een nabijgelegen plekje verwezen. Daar had men 2 moderne stopcontacten gemonteerd op de verweerde kloostermuur: functioneel, onopvallend, passend binnen het geheel.