Jac Rongen, auteur op Rongen Consult

2016/02/10 by Jac Rongen

A beautiful crisis

Some time ago I had a heart attack. It’s one of those things you wouldn’t voluntarily sign up for.
And yet, looking back, I would not have missed the experience for anything.

Nowadays I run at least twice a week. I shoot bow and arrow with clients in the outdoors for hours on end, have coaching walks with others, no matter what the weather is like. And I dedicate 4 hours a week to jodo.

Do I have the same capacity as before my heart attack?
Nope. But these days I do move mountains of work.
I do so because I have chosen to do so.

The human body has a pretty neat design: when something hurts enough, you want to part with it. And trust me: when every beat of your heart has been hurting for a while, any alternative becomes a tempting option.

One silent night in hospital, when the buzz around me had quieted down, my whole body was ready to join in with the absolute quietness. Letting go of it all seemed like a much better option than to keep biting through the pain.

But then I heard the voices of our kids. Doubt struck:
accept responsibility for the future, or embrace the quiet. I didn’t know what to do.

Other voices made themselves heard as well, and more and more faces showed up, both familiar and new. Casual, not pushy.
Their appearance diminished the seductive appeal of tranquility, and increased my doubt.

Eventually I made a very conscious choice, and turned my back on peace and quiet – for now.

Since then, I rarely feel that life is something that happened to me.
I was allowed to choose for it.

Lame excuses like background and upbringing have lost their validity. For I knew exactly which cards I held in my hands when I returned to the game.

A beautiful crisis. I could sometimes wish others one of those, if I didn’t know better.

I want to know when you write a new blog.
naar Nederlands

2016/02/05 by Jac Rongen

Een prachtige crisis

Ik heb ooit een hartaanval gehad. Typisch zo’n ding waar je niet vrijwillig op intekent.
En toch, nu zou ik de ervaring voor geen goud meer willen missen.

Ik loop tegenwoordig minstens 2 keer in de week hard, sta regelmatig een hele dag buiten boog te schieten met klanten, wandel met de meeste anderen in weer en wind, en ik train 4 uur per week jodo.

Kán ik dus nog net zo veel als vóór die hartaanval?
Nee. Maar ik verzet wel bergen meer.
Dat is omdat ik daar écht voor gekozen heb.

Het menselijk lijf zit mooi in elkaar: als iets maar genoeg pijn doet, dan wil je er wel van af. En geloof me: als elke slag van je hart een tijdje pijn heeft gedaan, dan wordt elk alternatief heel verlokkelijk.

Op een stille ziekenhuisnacht, toen alles om me heen tot rust was gekomen, wilde mijn hele lijf wel mee in die rust. Alles laten gaan leek een stuk makkelijker dan nog eens door de pijn heen te gaan bijten.

Maar toen hoorde ik de stemmen van onze kinderen. ‘t Bracht me aan het twijfelen:
verantwoordelijkheid nemen voor de toekomst of rust.

Andere stemmen begonnen te klinken, en steeds meer bekende en onbekende gezichten maakten hun opwachting. Ongedwongen, en zonder te dwingen.
Ze maakten de verleiding van de rust kleiner. En mijn twijfel groter.

Voor mijn gevoel heb ik toen bewust een keuze gemaakt, en de rust nog even de rust gelaten.

Sindsdien denk ik zelden meer dat het leven me is overkomen.
Ik heb er zelf voor mogen kiezen.

Oude smoezen en excuses zoals achtergrond en opvoeding, hebben aan geldigheid ingeboet. Ik wist immers precies welke kaarten ik in handen had toen ik besloot weer te gaan spelen.

Een schitterende crisis. Als je niet beter wist, zou je het iemand soms toewensen.

Laat ‘t me weten als je een nieuw blog schrijft.
to English

2015/08/03 by Jac Rongen

Echt

Postcard Vakantie in Turkije: lezen, schrijven, zon, zee, zwemmen, werken aan m’n website.

Hoe bijzonder is dat?

Niet.
Tot de Turken Syrië binnenvliegen.

Ineens krijgt Facebook de hik. Twitter stottert.
Mijn inschatting: de overheid knijpt het internet af. Twee jaar geleden waren de Gezipark rellen aanleiding voor de regering om Facebook en Twitter op zwart te draaien. Maar elke Turk die qwerty achter elkaar kan tikken, heeft daar wel iets op gevonden. Ik ook.
In een handomdraai verander ik mijn DNS instellingen, zodat ik in elk geval online kan blijven.

En ik kijk vaker op mijn Twitter account.

Levent Üzümcü is één van de mensen die ik volg. Hij is een oude vriend die in de loop der jaren als acteur zijn lauweren verzameld heeft. Tegenwoordig maakt hij goed gebruik van zijn roem door op Twitter met gezond verstand over van alles te roeptoeteren. Bijvoorbeeld over Turkse politiek.

Resultaat: meer dan 2 miljoen volgers.

Dat trekt de aandacht. Ook van mensen die het niet met hem eens zijn.

En ja hoor. Vlak na het oplaaien van de gevechten in het oosten verdwijnt hij op miraculeuze wijze van Twitter. Vreemd, want de dag tevoren zaten we samen nog te discussiëren bij een glas thee.

Nou is Levent niet bepaald het type om zich de mond te laten snoeren als hij ergens commentaar kan leveren. En de politieke soap die zich in Turkije afspeelt, schreeuwt om commentaar. Permanent.
Dus, waar bleef ie nou?

‘Hacked account’ is zijn nuchtere mededeling als we elkaar weer ontmoeten. ‘Maar maak je niet druk. Komt goed.’

Ik vraag niet verder. En ja hoor, vandaag zie ik dat hij gelijk had. Als herrezen prijkt hij weer op Twitter. Net als zijn 2.240.000 volgers. (nog steeds groeiend)

End goed, al goed. Tot zover. Maar wat hem overkomt, maakt wel duidelijk dat je aanwezigheid op het web zo breekbaar als een spiegel is.

Daarom ben ik soms ouderwets. Deze zomer schrijf ik 200 vakantiekaarten aan vrienden, familie en bekenden.
Iedereen die dat stukje karton in handen krijgt, met handgeschreven tekst en gelikte postzegel, weet in elk geval dat ik er nog ben.

Echt.

Laat ‘t me weten als je een nieuw blog schrijft.
To English

2015/08/01 by Jac Rongen

For real

Postcard Holiday in Turkey: reading, writing, sun, sea, swim, work on my website.

How extraordinary is all that?

Not.
Until the Turkish airforce flies into Syria.

Facebook gets the hiccups and Twitter starts to stutter.
My educated guess: overall bandwidth is cut. Two years ago, the Gezipark riots were an excuse for the government to take down Facebook and Twitter altogether. But any Turk who can type qwerty, found a way around that.
Me too. So now I routinely adjust my DNS settings to make sure I stay online.

And I start checking my Twitter account more often.

Levent Üzümcü is one of the people I’m following. He is an old friend who became famous as an actor. Nowadays he puts that fame to good use on the internet by making sensible remarks about all kinds of things. Like Turkish politics.

The result: more than 2 million followers.

That attracts attention. Also from people who disagree with Levent.

And yep. Somewhere after the escalation of the fights in the East, he miraculously disappeares from Twitter. Funny, for the day before we had had a lively conversation on politics over tea.

I know Levent is not the kind of person to back off and shut up when the heat gets on and things need to be said. And the political soap in this country cries for comment. Continuously.
So where did he go?

‘Hacked account’ he says with a shoulder shrug when we meet again. ‘But don’t worry, it will be alright soon.’

I don’t ask any further. And today I see he was right. Resurrected he shines on Twitter again. And so do his 2.240.000 followers. (still growing)

So far so good. But what happened to Levent, shows that someone’s presence on the web is as fragile as a mirror.

That’s why I am sometimes old-fashioned. This summer I will write 200 holiday cards to friends, family and acquaintances.
Anyone who holds that piece of cardboard with handwritten text and carefully placed stamp, will know I am still here.

For real.
I want to know when you write a new blog.

Naar Nederlands

2015/07/14 by Jac Rongen

Values at work

Boogschieten in de boomgaard bij Samaya
The first time I went to Samaya to deliver an archery session, a staff member showed me a gorgeous spot to work.
She also made it clear that the venue highly appreciated respect and dignity in general, and especially towards this spot, because of its history. No one ever came back to that conversation, but all kinds of details in the Samaya’s hosting underline this respect for the environment.

Laadpunt auto op Samaya The other week I was at Samaya again, with one of my archery workshops. This time with my new, electrical car.
I searched for a charging point, but I couldn’t find one. And in general they do hit the eye, with their futuristic led-lights. With little hope I asked after it at the reception. They pointed me to an old wall. There they had installed two modern sockets on the old wall of the monastery: functional, unobtrusive, fitting in the environment.
I like that: no fuss, highly effective.

2015/04/08 by Jac Rongen

Houdini’s Easter Eggs

Have you ever hidden Easter eggs for the kids? I did it again last weekend, and it’s still a thrill. For everyone. Last year I took a picture of the youngest during the egg hunt. It was a nice shot: one stark red egg and a kid’s eyes gazing straight past it.

‘This year you will not be able to do that to me,’ she had solemny vowed the night before.

Easter morning she rumbled down the stairs, ready for a rich and colourful chocolate harvest.

Totally focussed she reaped one egg after the other, hastily tucking them away in a bag. Nothing was going to get in the way of this combine harvester.

Until I saw her overlook a blue egg. I decided to document this properly, even if it meant spoiling the egg’s hiding.

‘Please go back and sit in front of the shelves for a sec.’
‘Why is that, daddy?’
‘To take a picture.’
‘O.K. then. But make it quick, cause I need to move on.’
As I am clicking away, the egg stays brilliantly hidden in full sight.

I am seized by a growing amazement. What is happening there?
The simple question to sit still for a picture ‘for a sec’ changes her time perspective immediately. And that pulls the egg from her view. Imagine for yourself: when you are standing somwhere to search for something, you are looking differently than when you are posing.

As long as she is hunting for eggs, she is in the here and now, But as soon as she is posing, she is anxious to move on, and her focus wanders of to the future. Precisely that look into the future prevents her to see the Easter egg that is shining into her face.

‘Ready.’
‘Finally!’ And she jumps up to continue the egg hunt.

A teachable moment on focus. I had nearly missed it.

One week later
‘Dad, another egg.’
‘Congratulations!’
‘No, no. My brother found it.’
Then, in a huff: ‘And you know what? He wasn’t even looking for it.’
naar Nederlands

2015/04/08 by Jac Rongen

Het ei van Houdini

Wel eens paaseieren verstopt voor de kinderen? Ik heb het net weer gedaan, en het blijft leuk. Vorig jaar had ik een paasfoto van de jongste genomen. In beeld één knalrood paasei en een kinderkoppie dat daar strak langs kijkt.

‘Dat gebeurt me dit jaar niet weer,’ had ze al verkondigd. En eerste paasdag, precies om 8.00 uur stuiterde ze de trap af, klaar voor de kleurige chocoladeoogst.
Volkomen gefocust haalde ze het ene na het andere ei tevoorschijn. Niets kon deze oogstmachine nog stuiten.

Tot ik haar over een ei heen zag kijken, en besloot dat moment goed op de foto te zetten.

‘Ga nog even voor de kast zitten, als je wil.’
‘Waarom nou pap?’
‘Daar is genoeg licht.’
‘O.K., maar wel snel, want ik moet door.’
Terwijl ik een paar foto’s wegklik, blijft het ei al die tijd blinkend in het zicht verborgen.

Een steeds grotere verbazing bekruipt me. Wat gebeurt daar nou?
De simpele vraag om ‘even’ op de foto te gaan verschuift haar tijdperspectief onmiddellijk. En daarmee kan ze het ei niet langer zien. Ga maar bij jezelf na: als je ergens staat om iets te zoeken, kijk je anders dan wanneer je op dezelfde plek aan het poseren bent.

Zolang ze eieren zoekt, is ze in het hier en nu. Maar onder het poseren zit ze te popelen om door te gaan met zoeken. Haar focus dwaalt naar wat komen gaat. En precies die toekomstgerichte focus verhindert dat ze het paasei ziet dat hier en nu letterlijk voor haar neus ligt te schitteren.

‘Klaar.’
‘Hè hè. Eindelijk.’ En ze springt op om verder te zoeken.

Een lesje in focus. Ik had het bijna over het hoofd gezien.

Een week later
‘Pap, nog een ei.’
‘Gefeliciteerd!’
‘Nee, m’n broer heeft het gevonden.’
Gevolgd door een verontwaardigd ‘En weet je, hij zocht er niet eens naar.’
to English

2015/03/28 by Jac Rongen

Beschermd: A Onderwerpen

2015/03/10 by Jac Rongen

Doing nothing

Who doesn’t want to ‘do nothing’? At least every now and then?

Under rare circumstances, I manage to do nothing quite easily. But most of the time I need to work hard to do nothing. Such as during the recent workshop Philosophy and the Art of Archery that Jan Flameling and I facilitate once a year.

We always attract special people. This time was no exception. Take Rob for an example. For a sloppy observer he could have passed as a non-descript. But boy was he switched on. Effortlessly he followed the archery instructions. No excess movement touched his beautiful stance. Nor did he ask anything; he only made contact with his shooting buddy. In reaction I held back even more than usual.

Even though holding back felt good at first, the Calvinistic little usher in my head urged me more and more strongly to ‘get down to work.’ And believe me, I am eager to work indeed. But in this case, facilitating meant ‘doing as little as possible’. Maybe even nothing.

I offered Rob’s shooting buddy a new breathing rhythm. Barely within earshot of Rob. Immediately Rob synced with this new rhythm. His last arrow had barely hit the target when he beamed a big smile at me:
‘Do you have any idea how strongly that works? It makes time disappear, and it took me into a different world all of a sudden.’ In a flash I realized I had done little enough. A world of difference.

naar Nederlands

2015/01/30 by Jac Rongen

Free learning

The best thing you can do at school as a parent?
Be a reading dad!

When I enter the classroom, a couple of kids are waiting with big bright eyes: who can join me today?
For I will throw a little party.
A reading party.

The first kid that the teacher chooses, rummages through shelves of instructional material, reading booklets, and remedial teaching stuff.
From the body language it is clear. This is a kid with a mission.

I let this process run free. For when the kid choses too simple an instruction set, he bores himself to death.
Sometimes the same kid then later overestimates himself. And gets totally frustrated trying to read a booklet way over his head.
These things happen once, and then the child knows exactly what is needed to get ahead.

At some rare ocasions I get a request from the teacher when the kid needs to focus on something. Diphtongs, or the likes of it. So that the kid doesn’t fall behind with the rest of the class.

I do that of course.
And every child obliges as well.
But: we laugh less. Learning turns into work. And some magic disappears.

At those moments I realise again the luxury of learning in my coaching sessions.
Where there is laughter.
With coachees that figure out for themselves what they need to learn. Fast.

And where magic is still the norm.
naar Nederlands

2014/12/04 by Jac Rongen

Vrij lezen

Het allermooiste wat je op school kan zijn?
Leesvader!

Niet meteen afgerekend worden op resultaat, veel plezier hebben.
En de magie van het leren onder je ogen zien gebeuren.
Prachtig.

Wanneer ik de klas instap, zitten er een paar met grote glimmers te wachten wie er mee mag. Want ze weten: het is vandaag feest. Leesfeest.

De eerste die de juf aanwijst, rommelt zich doelgericht door de kast met instructiemateriaal, leesboekjes en remedial teachingspullen heen.

Ik laat zo’n kind begaan. Want als het een te simpele instructieset pakt, verveelt het zich dood.
En datzelfde kind kan zichzelf overschatten. Dan haalt het zich met een te moeilijk boekje een goeie bak frustratie op de hals.
Die dingen gebeuren één keer, en dan kan een kind voortaan zelf precies bepalen wat het nodig heeft om verder te komen.

Een heel enkele keer krijg ik wel eens een vraag mee van de juf. Dan is er gericht aandacht nodig. Voor tweeklanken, of zo. Opdat het kind niet gaat achterblijven.

Ik doe dat natuurlijk. En ieder kind doet ook altijd plichtsgetrouw mee.

Maar: we lachen minder, leren wordt een beetje werken, er verdwijnt wat magie.

En ik besef weer hoe luxe het leren is in een coachingssessie.
Waar vaak gelachen wordt.
Met coachees die zelf razendsnel ontdekken wat ze te leren hebben.

En waar magie de norm blijft.
to English

2014/08/01 by Jac Rongen

Coaching with archery on Dutch TV

‘Can we take some shots during one of your sessions?’

I have Enterprising Netherlands on the phone, a Dutch television programme on businesses. Coaching with archery would fit in nicely, they think.

After the first euforia (Wow, nice publicity!) the immediate downer: as a coach I am used to working behind the scenes. Not in the limelight, and surely not with an audience.

That is for a good reason: during a coaching session like this, people are often at their most vulnerable, and at the same time they can reveal more of themselves than they are aware of.

‘Oh, but that’s no issue,’ hollers the voice of the tv-person through the phone. ‘Let’s just have the presenter do a session with you. I bet she will like it.’

I immediately point out that one can disclose quite a lot when shooting with a bow. Not to mention that a camera is meticulously registering each micro-movement for the whole nation to see.

The Yes, but‘s are presented with increasing vigour and in a persuasive tone of voice.
It’s enough to make a light-shunning agoraphobic walk onto a stage with pleasure.

And indeed. The production day itself is a piece of cake, from the start. Not only am I free from nerves, it’s just plain fun. Also for the presenter.

Then the cameraman suddenly exclaims to her, ‘Oh wow, I’m getting to know you much better now, Chan. I see things I never knew about you.’
An innocent, well-timed joke, to be fair. But it does touch something. And I see a trace of wariness that I hardly ever see during a coaching session.

The editing takes longer than planned. ‘Yes, we wanted to treat these images with care. Didn’t you ask for that?’

And, in all fairness: it did turn out well, I think. It offers a small peek behind our scenes.

Indeed, our scenes, for I had forgotten about that during the shooting: I am in it as well.
naar Nederlands

2014/07/02 by Jac Rongen

Coaching met boogschieten bij RTL7

‘Kunnen we deze week wat tv-opnames bij u maken?’

Ondernemend Nederland aan de lijn, een RTL programma over bedrijven. Coachen met boogschieten past daar mooi in, vinden ze.

Na de eerste euforie (wow, mooie publiciteit) gelijk de domper: als coach ben ik gewend om achter de schermen te werken. Niet in de spotlights, en al helemaal niet met publiek.

Dat heeft een goede reden: mensen zijn in een coachingssessie vaak op hun kwetsbaarst, en dan tonen ze ook nog eens meer van zichzelf dan ze zich bewust zijn.

‘Geen punt, hoor,’ tettert de stem van de tv-mijnheer vrolijk terug. ‘Dan gaat de presentatrice toch met u schieten. Die vindt dat vast leuk.’

Gelijk uitgelegd dat je toch echt wel heel veel ziet als iemand staat te boogschieten. En dat een camera al die micro-beweginkjes haarfijn vastlegt, voor heel Nederland.

Vervolgens worden de ja-maars steeds overtuigender van toon. Een lichtschuwe einzelgänger met pleinvrees zou er spontaan het toneel van oplopen. Met plezier.

En inderdaad. De draaidag zelf gaat van meet af aan van een leien dakje. Niet alleen heb ik geen zenuwen, het is gewoon leuk. Ook voor de presentatrice.

Tot de cameraman zich tijdens het schieten ineens laat ontvallen: ‘Goh, zo leer ik je wel ineens veel beter kennen, Chan. Ik zie ineens allerlei dingen die ik nog niet van je ken.’
Een onschuldig, goed getimed grapje, eigenlijk. Maar het raakt wel. En heel even is er iets van een waakzaamheid die ik normaal zelden zie in een sessie.

De montage duurde langer dan gepland. ‘Ja, we wilden toch maar even zorgvuldig omgaan met die beelden. Daar had u toch om gevraagd?’

En, eerlijk is eerlijk: het is mooi geworden. Vind ik. Met een klein kijkje achter onze schermen.

Ja onze, want dat was ik tijdens de opnames even vergeten: ik sta er ook op.

Laat ‘t me weten als je een nieuw blog schrijft.
to English

2014/06/10 by Jac Rongen

Niets Doen

Wie verzucht het niet, zo af en toe: ‘Hè, even helemaal niks doen.’ Vooral het woordje even suggereert dan dat je dat ‘niks’ tussen neus en lippen door kunt doen.

U mag het zeggen hoor, maar ik moet me erg concentreren om niks te doen. Zoals bij de afgelopen cursus Filosofie en de kunst van het boogschieten, die Jan Flameling en ik regelmatig ‘s zomers begeleidden.

Want daar liep ik als begeleider aan tegen een cursist die helemaal aangeschakeld was en tegelijk weinig nodig leek te hebben. Hij ging moeiteloos mee in alle instructies, stond mooi, maakte weinig onnodige beweging, en vroeg niet om aandacht. Sterker nog, die ontweek hij. Onopvallend, maar zorgvuldig.
Om aan te sluiten, hield ik me meer terug dan anders.

Eerst voelde dat goed, maar naarmate het programma vorderde, maande een bekend calvinistisch stemmetje steeds dwingender in mijn hoofd: ‘Ga nou toch eens aan het werk.’

Ik wil als begeleider best graag werken. Heel hard zelfs, maar hier betekende dat zo weinig mogelijk doen. Misschien uiteindelijk zelfs helemaal niets.

(Net) voor het eind van de tweedaagse gaf ik binnen zijn gehoorafstand aan een ander een extra ademhalingsoefening. En kort daarop draaide de ‘stille’ zich met grote pretogen naar me toe:

‘Ik weet wel dat je het niet tegen mij had, maar ik heb het toch ook maar gedaan. Fantastisch, alsof ik in een andere wereld terecht kwam.’

En ja, dan is het dus gebeurd: niks doen.

Terughouden met de juiste maat heeft zich dan vertaald in geconcentreerd oppassen. Met als resultaat ‘precies genoeg niks gedaan hebben’.

Soms maakt dat een wereld van verschil.

to English

2014/05/28 by Jac Rongen

Hulp aangeboden

hulp aangeboden Iedereen wil wel eens een handje geholpen worden. Ik ook. Niet dat ik lui ben, verre van.
Maar soms denk ik iets niet te kunnen. Of ik zie gewoon even geen volgende stap.

Daarom was het wel een mooi aanbod van Alexander Meijer tijdens een van zijn allereerste netwerkbijeenkomsten:

‘Bij deze bijeenkomst hoort ook nog een blog. De eerste 10 mensen die daarop reageren, krijgen van mij een consult van een uur.’

Geen beperkingen, verplichtingen of gedoe. Gratis.

Thuis gelijk gereageerd, dus dat uur had ik mooi in mijn zak.
En toen gebeurde er iets vreemds.
Zodra ik met iets vast zat, kwam Alexander door mijn hoofd fietsen:

‘Nu bellen?’

En steeds weer popte het ‘Nee’ in mijn hoofd. Met gelijk een nieuw idee achteraan om m’n zogenaamd vastzittende probleem anders aan te pakken.

Zo heeft Alexander me een paar keer echt verder geholpen. En dat weet hij pas als ie dit leest.
Hoe dat nou werkt maakt me niet zoveel uit. En ik gun ‘t iedereen.

De eerste 5 mensen die op dit blog reageren, krijgen van mij 2 uur coaching met boogschieten aangeboden. En ja, die mag je ook weggeven.